Doom's brute gevecht harmoniseert met modern metaal

De blijvende erfenis van Doom is onlosmakelijk verbonden met de evolutie van metalmuziek. Vanaf het debuut van 1993 heeft het Sonic Landscape van de franchise het veranderende getijden van het genre weerspiegeld, wat zijn eigen gameplay -innovaties weerspiegelt. De originele ondergang, sterk beïnvloed door metalen reuzen uit de late jaren 80/vroege jaren 90 zoals Pantera en Alice in Chains, leverde een door thrash metal doordrenkte score die perfect aanvulde aan zijn snelle, viscerale actie. Tracks als "Untitled" (E3M1: Hell Keep) toonden riffs die opvallend vergelijkbaar zijn met Pantera's "Mouth of War". De algemene soundtrack, die doet denken aan Metallica en Anthrax, zorgde voor een drijvende kracht die spelers voortstuwde door de dodelijke gangen van Mars. Het werk van componist Bobby Prince blijft iconisch, perfect synchroniseerd met het onvergetelijke gunplay van de game.

DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots

6 afbeeldingen

Doom 3 (2004), een vertrek naar overlevingshorror, eiste een andere sonische benadering. Terwijl de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, heeft Chris Vrenna (Nine Inch Nails) en Clint Walsh uiteindelijk een score gemaakt die doet denken aan Tool's lateralus , zijn onconventionele tijdshandtekeningen en soundscape die perfect aanvulling op de langzamere, meer atmosferische setting van de game. Hoewel een commercieel succes, wordt het ontwerp van Doom 3 nu gezien als een uitbijter in de serie.

De reboot van 2016 markeerde een triomfantelijke terugkeer naar vorm en omarmde de hectische energie van het origineel. De baanbrekende score van Mick Gordon, een meesterwerk van Djent, gelaagde sub-bas en witte ruis, waardoor een viscerale ervaring ontstond die de grenzen van zowel gaming als metaal verlegde. De impact ervan valt niet te ontkennen; Het is bijna onmogelijk om Doom (2016) voor te stellen zonder zijn iconische soundtrack.

Doom Eternal (2020), terwijl de invloed van Gordon werd met productiecomplexiteiten, resulterend in een soundtrack die, hoewel nog steeds zwaar metaalcore beïnvloed, iets minder rauw aanvoelt dan zijn voorganger. Dit weerspiegelt de gameplay van de game, die platforms en puzzels opneemt naast intense gevechten.

DOOM: The Dark Ages presenteert een fascinerend nieuw hoofdstuk. Vroege previews suggereren een soundtrack die inspiratie put uit zowel klassieke als moderne metal, waarbij de blend van klassieke doomelementen en innovatieve mechanica van de game weerspiegelt. De langzamere, meer opzettelijke gevechten, met een schild en kolossale mechs, vereist een soundtrack die naadloos kan verschuiven tussen verpletterende zwaarte (verwant aan losgeslagen) en snellere, thrash-geïnspireerde momenten die doen denken aan de originele doom.

De gameplay van de Dark Ages, met de nadruk op gevechten en massale schaal van dichtbij, belooft een spannende evolutie van de Doom-formule. Dit weerspiegelt de voortdurende experimenten binnen modern metaal, met verschillende invloeden met behoud van de kernintensiteit. De synergie tussen het ontwerp van de game en de soundtrack is klaar om nog een mijlpaal in de Doom Saga te creëren. Het potentieel voor een nieuw favoriet metalalbum bij de mei -release is onmiskenbaar opwindend.